Kathryn Stockett – Een keukenmeidenroman

Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
Koop hier dit boek.

Vraag: Zou jij je baby toevertrouwen aan een oppas die je te vies vindt om gebruik te laten maken van jouw bestek? En die je ervan verdenkt allerlei nare, besmettelijke ziektes bij zich te dragen? …?
Ik ook niet.
Maar vijftig jaar geleden was het in de zuidelijke staten van de VS heel normaal dat de zwarte hulp in een gezin de baby’s vanaf hun geboorte verzorgde. Maar dat ze tegelijkertijd alleen hun eigen bestek en vaatwerk mocht gebruiken en gebruik moest maken van haar eigen wc. Alles vanwege bovenstaande ‘hygiënische’ redenen. En dat gebeurde in heel normale, blanke middle class gezinnen. Geen gestoorde types, nee, keurige mensen.
Daar gaat dit boek over. En verbijsterend om me te realiseren dat dit boek zich afspeelt in dezelfde tijd dat ik op de kleuterschool zat.

Een keukenmeidenroman laat je voelen hoe de verhoudingen lagen. Bij mannen én vrouwen.
Het boek zelf zit lekker in elkaar. Ieder hoofdstuk vanuit één personage, (behalve hoofdstuk 25).
Rond de personages zitten genoeg verhaallijnen die de spanning erin houden: Wat is het raadsel rond Celia? En het raadsel rond Constantine. Wat is er met haar gebeurd? Wat heeft Minny in de taart gedaan? En Stuart, van de lijn romantiek, is ook een onzekere factor. Wat voor geheimen draagt hij allemaal met zich mee?

Ik vroeg me alleen af wie het boek aan ons vertelt. De hoofdstukken zijn geschreven vanuit -en zijn genoemd naar- ‘Aibileen’, ‘Minny’ en ‘Miss Skeeter’. En dan is vooral de laatste benaming veelzeggend. Want wie, in de wereld van het stadje Jackson, noemt Eugenia Phelan, nou miss Skeeter? Dat zijn de hulpen. Niet haar vriendinnen, Stuart of haar familie. Dus is het boek ‘geschreven’ door Minny? Ze zegt zoiets op de laatste pagina: “Misschien moet ik blijven schrijven, niet alleen voor de krant, maar iets anders, over alle mensen die ik ken en de dingen die ik heb gezien en gedaan.”
Dus Kathryn Stockett heeft, als kind van deze racistische periode, dit boek geschreven, maar ze heeft Aibileen als vertelster gekozen. Maar waar merk je dat? Behalve op de laatste pagina?